به گزارش پایگاه خبری راد، بیژن پناهی زاده و در ارتباط با پرداخت اندک تسهیلات بانکی به واحدهای صنعتی، اظهار کرد: علی رغم اینکه در ارتباط با این طرح شعارهای مختلفی داده می‌شود، اما باید اعلام کرد که طرح مذکور در عمل موفق نبوده است و دسترسی راحتی برای واحدهای تولیدی جهت دریافت تسهیلات وجود ندارد.

وی به اشکالات متعدد موجود در طرح رونق تولید جهت ارائه تسهیلات به واحدهای تولیدی اشاره و بیان کرد: در عمل در صحبت‌های مختلف مطرح می‌شود که سود بانکی در این طرح ۱۸ درصد است، اما بعد از انجام محاسبات متوجه می‌شویم که سود اخذ شده حدود ۲۲ درصد خواهد بود. علاوه بر این بانک‌ها برای پرداخت تسهیلات بیش از دو برابر تسهیلات پرداختی از واحدهای تولیدی وثیقه می‌خواهند و هر بانک ارزیاب‌های خود را دارد و واحدهای تولیدی به هیچ وجه از وضعیت موجود پیش آمده راضی نیستند.

معاون خانه صنعت، معدن و تجارت ایران، ادامه داد: مشکل بعدی در طرح رونق تولید کند بودن روش پرداخت تسهیلات است و باید اعلام کرد که پس از پرداخت رقم‌های درخواستی به واحدهای تولیدی بخشی از این پول توسط بانک‌های عامل نگهداشته می‌شود و این در حالیست که بانک مرکزی چنین اقدامی را ممنوع کرده است. همچنین در طرح رونق تولید تنها به واحدهایی تسهیلات پرداخت می‌شود که پیشرفت فیزیکی بالای ۶۰ درصد داشته باشند، در پایان نیز باید به طولانی بودن روند کارشناسی بانک‌ها که مربوط به استعلام‌های بسیار زیاد است اشاره کرد.

پناهی زاده با تاکید بر اینکه دولت می‌خواهد به صورت مصنوعی امید را در بین واحدهای تولیدی زنده نگهدارد، خاطرنشان کرد: متاسفانه در عمل دسترسی به منابع بانکی ارزان قیمت وجود ندارد و علی‌رغم اینکه در این رابطه شعارهای مختلفی داده می‌شود دسترسی به دریافت تسهیلات برای واحدهای تولیدی راحت نیست.

وی در ادامه صحبت‌هایش به نادیده گرفته شدن معادن در طرح رونق تولید اشاره کرد و افزود: یکی از نقاط ضعف قابل اشاره در طرح رونق تولید این است که واحدهای معدنی در این طرح دیده نشده‌اند و شاهد هستیم که دو سال پیاپی این واحدها از دریافت تسهیلات محروم ماندند.

معاون خانه صنعت، معدن و تجارت ایران همچنین واحدهای معدنی را زودبازده‌تر از واحدهای صنعتی خطاب کرد و گفت: متاسفانه در بخش معدنی وزارت صنعت، معدن و تجارت ضعف وجود دارد و این واحدها طی دو سال اخیر از دریافت تسهیلات محروم مانده‌اند و ما باید معادن را در کشور به بچه یتیم سر راهی تشبیه کنیم که با محرومیت‌های مختلف مواجه شده‌اند و کسی حاضر نیست وضعیتشان را پیگیری کند.